Vive La Fête: Vive Les Remixes
Horror Movies
Surprise, 2006
Lowlands
Remixplaten zijn een gevaarlijke soort. Slechts zelden krijgen we een volwaardige alternatieve luisterervaring (of die ene uitzonderlijke verbetering), maar vaker vervallen ze in algehele overbodigheid. De minimale electronica van Vive La Fête vormt in feite een uitgekiende grondstof voor de mixtafel, dus willen we het oor toch nog eens tegen deze schijf schurken. Na het tegenvallende Grand Prix (2005) is het misschien ook geen slecht idee om de gevestigde waarden nog even van onder het stof te halen.
Spijtig genoeg wordt ook hier redundantie al snel de rode draad die de nieuwe versies verbindt. In de Vivasulfer remix wordt ‘Noir Désir’ ontdaan van al zijn charme, waardoor zowel de kinderlijke naïviteit van het begin als de temper tantrum aan het einde verloren gaan. Het ooit zo amusante ‘Tokyo’ verwordt in de VLF remix tot bijster saaie electro waarin te veel gesnoeid werd in de lyrics van Pynoo en de weinig verfrissende electobeat geen compensatie kan bieden voor dit gebrek. Ook de twee remixes van ‘Liberté’ zijn zo monotoon dat ze in feite allebei overbodig worden. Waar deze tracks te minimalistisch aangepakt zijn, gaat Tommy Sunshine’s behandeling van ‘Maquillage’ dan weer net iets té sterk over the top met zware electronica en zelfs een lichte trance-invloed.
Gelukkig wordt hier en daar toch nog eens raak geschoten. Het hoogtepunt van de plaat is zonder twijfel ‘Attaque Reprise’, dat ondanks het chaotische begin, dat nergens heen lijkt te gaan, toch uitmondt in een zware loop waar Giorgio Moroder jaloers op geweest zou zijn. Gooi daarbij de plezante kreetjes van Pynoo en heerlijk onbeduidende lyrics: de perfectie is bereikt. Ook de glamoureuze en opzwepende mix van ‘Laisse-moi’ mag er zijn. Sickboy schoot op ‘Vire Le Mash-Up’ Nuit Blanche aan flarden; geen kwalitatief hoogstandje maar wel een verzekerde brede glimlach op het gezicht.
Ook de b-kantjes en onuitgegeven covers kunnen nog enige verrijking bieden. In deze categorie is de geweldigde eighties camp ‘Horror Movies’ (oospronkelijk van de Bollock Brothers) dé must-have en het bewijs dat Pynoo er ook in slaagt om haar Engels van een amusant accentje te voorzien. Meer glansrijke kitsch is er met ‘Vivre Sur Video’ (ooit een bescheiden hit voor Trans-X). Ook het op andere albums afwezige singletje ‘Schwarzkopf’ tekent hier present, zij het dan in de lichtjes minderwaardige doch niet zo ver van het origineel afwijkende ‘R-Kut Remix The Backlash’. Laat de verwachtingen wat betreft Mommens’ interpretatie van ‘Child In Time’ trouwens niet al te zeer de hoogte in schieten, want met een speelduur van acht minuten wordt de track langzaamaan gedraineerd van alle relevantie.
‘Vive Les Remixes’ heeft al bij al nog zeer waardevolle momenten, maar laat ons als totaalpakket toch op onze honger zitten. Door middel van enkele beter overdachte keuzes had dit nochtans een prachtcompilatie kunnen worden. In plaats van het sowieso al weinig betekenende ‘Liberté’ twee maal te laten opdraven, hadden ‘Je Veux Pas’, ‘Touche Pas’ en ‘Hot Shot’ betere en meer voor de hand liggende kandidaten voor een nieuw jasje gevormd. Eveneens opvallend door afwezigheid is de voortreffelijke cover en publieksfavoriet ‘Banana Split’, die na localisering op single en ep toch ook een plaats verdient op een full release. Gezien de vele mogelijkheden die de backcatalogue te bieden heeft, is het spijtig dat slechts de helft van de tracks hier enige meerwaarde bieden. Hoewel deze hoogtepunten gegarandeerd genot bieden, gaan we voor één keer toch voor de mathematisch aanpak en krijgt ‘Vive Les Remixes’ dus slechts de helft van de te sprokkelen punten. En het had nog wel zo mooi kunnen zijn …
Door Tom De Moor 06/01/2007
www.dig.be
No comments:
Post a Comment